Podobno na wszystko trzeba znaleźć sposób. Ale co, jeśli tym „wszystkim” jest przerażający, dzwoniący łańcuchami duch z odpadającą głową? Jeśli to duch, który drwi z dostojnej, angielskiej śmietanki towarzyskiej i robi niestosowne żarty duchownym i badaczom zjawisk paranormalnych?
No cóż, również wtedy trzeba jakoś sobie poradzić. Przekonuje się o tym Wirginia, która wraz z rodzicami i dwoma młodszymi braćmi trafia do ponurej londyńskiej posiadłości, od trzystu lat nawiedzanej przez jej byłego właściciela – Sir Simona De Canterville'a. Rodzina właśnie przeprowadziła się tu z Ameryki, kraju porządku i postępu, i nie zamierza pozwolić, by jakieś nieracjonalne strachy uniemożliwiły jej budowanie wysokiej pozycji społecznej w nowym środowisku. Głowa domu, przedsiębiorczy i twardo stąpający po ziemi pan Hiram Otis ma do niewytłumaczalnych zjawisk stosunek badawczy i rzeczowy, jego synowie uwielbiają stroić sobie ze zjawy żarty, a ukochana córka Otisa… postanawia się z duchem zaprzyjaźnić. Czy taka przyjaźń jest możliwa? Przekonaj się ze swoją klasą podczas wspólnego seansu najnowszej animacji „Sposób na ducha”.
Walory edukacyjne filmu:
Przegląd motywów grozy (i nie tylko). „Sposób na ducha” zręcznie i zabawnie żongluje klasycznymi obrazami z opowieści grozy, dzięki czemu młody widz otrzymuje poręczny słownik powtarzających się w kulturze motywów – nawiedzonego zamku, zamkniętego ogrodu, tajemniczej przepowiedni, zapomnianej zbrodni czy miłości przerwanej przez tragiczną śmierć. Film „puszcza oko” i do starszych odbiorców, którzy odnajdą tu nawiązania m. in. do „Ducha z Canterville” Oscara Wilde’a, „Tajemniczego ogrodu” Frances Hodgson Burnett, do romantycznych powieści grozy, czy dramatów szekspirowskich.
Jak sobie radzić z samotnością? Sir Simon De Canterville to duch, którego, jak na ducha, widz poznaje zaskakująco dobrze i który przy tym bliższym poznaniu zyskuje. Arystokrata okazuje się głęboko nieszczęśliwy. Przed laty został wplątany w intrygę, wskutek której zginęła jego żona. Jest też ofiarą straszliwej klątwy, uniemożliwiającej mu opuszczenie posiadłości. Ducha nękają wyrzuty sumienia, tęskni za ukochaną i pragnie spotkać się z nią w zaświatach. Zachowanie Cantervilla, jego złośliwości i kąśliwość wynikają ze smutku i osamotnienia – to jedna z najważniejszych lekcji, które płyną z filmu i które z łatwością można potwierdzić również w pozafilmowym świecie relacji międzyludzkich.
Porozumienie ponad podziałami. Wirginia potrafi spojrzeć na sir Cantervilla z empatią i współczuciem, a duch szybko dostrzega, że ta oryginalna, młoda osoba (niewiasta w spodniach, władająca mieczem, prowadząca samochód!), rozumie go jak nikt inny. Choć mogłoby się wydawać, że trudno o większą różnicę między bohaterami, Wirginia i duch potrafią ze sobą rozmawiać. Stopniowo odkrywają, że świat ich potrzeb i wartości jest podobny, a między podziałami można budować mosty.
Dorastanie. Wirginia, która przybywa do Anglii wbrew swojej woli, przeżywa bunt przeciwko rodzicom i początkowo chce wrócić do Ameryki. Jej nastawienie zmienia się stopniowo, kiedy zaczyna samodzielnie eksplorować okolicę i zaznajamiać się z historią posiadłości Canterville. Poznaje ducha i księcia Henry’ego Cheshire’a, którego wielokrotnie ratuje z rozmaitych opresji. Jest śmiała i odważna, gotowa poszerzać zakres swojej niezależności i łamać stereotypy, każące jej pozostać grzeczną i posłuszną panienką. Wielokrotnie podejmuje ryzyko, a nawet działa za plecami rodziców, próbując odnaleźć swoje miejsce w nowym środowisku. Film zachęca do rozmowy o dorastaniu, jako czasie podejmowania samodzielnych wyzwań.
Na film „Sposób na ducha” zapraszamy do kin od 20 października. W celu zamówienia seansu dla swojej grupy skontaktuj się ze specjalistą ds. kluczowych klientów.
