Wyprawa do dżungli

Czasami ten najdziwniejszy pomysł okazuje się być także najlepszym. Disney, światowa potęga w branży rozrywkowej, postanowił przenieść na kinowe ekrany jedną ze swoich najsłynniejszych… atrakcji. Jeśli komuś trudno jest sobie wyobrazić zrobienie filmu z oferty Disneylandu, to niech ten ktoś sięgnie do kroniki blockbusterów. Przecież sztuczka z adaptacją flagowego przystanku z parku rozrywki udała się już przy okazji „Piratów z Karaibów”. A skoro niemalże sto lat temu parostatkiem w piękny rejs popłynęła Myszka Miki, to i Dwayne Johnson sobie z tą robotą poradzi.

 

„Wyprawa do dżungli” zaskakuje od samego początku. Zamiast znajomego motywu z czołówki Disneya dostajemy klimatyczną przeróbkę „Nothing Else Matters” Metalliki. Zaraz potem wpadamy do Londynu z początków XX wieku, by poprzez sekwencję odnoszącą się wprost do „Mumii” czy serii „Indiana Jones” przenieść się na dzikie wody Amazonki. Odważna siostra żądna uznania, nieco fajtłapowaty brat z bagażem doświadczeń i awanturniczy mięśniak do wynajęcia – takie archetypiczne trio będzie towarzyszyło nam przez szaloną podróż po faktach i mitach tego tajemniczego miejsca. „Wyprawa do dżungli” jest bowiem klasycznym kinem przygodowym ubranym w szaty współczesnego widowiska. Efekty specjalne służą tutaj fabule, a nie tylko pustemu spektaklowi, a uwaga widza jest inwestowana w głównych bohaterów. Owszem, interesuje nas to, co się dzieje, ale ciekawsze jest to, komu się to wszystko przytrafia.

 

Emily Blunt i Dwayne Johnson tworzą parę na miarę Katharine Hepburn i Humphreya Bogarta z „Afrykańskiej królowej”. „Wyprawa do dżungli” miejscami bezpośrednio odnosi się do kinowego klasyka z lat 50., bo i na życie naszych bohaterów także czyhają złowrodzy Niemcy. Tutaj skojarzenia pędzą także w stronę przygód Dr. Jonesa, który także z Germanami miał na pieńku. Wybornie w herszta najeźdźców wcielił się Jesse Plemons przeżuwając scenerię tak mocno, jak dzikie zwierzęta żują nieuważnych poszukiwaczy przygód. A jest tu czego szukać, bowiem sercem „Wyprawy do dżungli” jest… tytułowa wyprawa do dżungli w poszukiwaniu, dosłownie, leku na całe zło. Nasi bohaterowie mają chrapkę na to odkrycie, Niemcom też śpieszno do liźnięcia odrobiny magii, a nad wszystkim ciąży prastara klątwa, przez którą wielu poprzednich śmiałków nie może zaznać wiecznego spokoju.

 

Dawno nie widziałem w kinie tak fajnych stworów, jak w „Wyprawie do dżungli”. Nie chcę za wiele zdradzać z fabuły, bo i nawet w zwiastunach dość umiejętnie ukryto fantastyczne elementy. Ale muszę zaznaczyć, że twórcy mieli wyobraźnię i stworzyli naprawdę odrażające istoty. W produkcji bądź co bądź familijnej wrzucono kilka momentów, które ucieszą szczególnie starych wyjadaczy kinowych przygodówek. Troszkę jak u wczesnego Spielberga czy w różnych filmach złotego okresu Kina Nowej Przygody, tak i tutaj czasem widza chce się po prostu przestraszyć. Chociażby na chwilę, chociażby dla hecy. Bo jak już ustaliliśmy, Dwayne Johnson poradzi sobie ze wszystkim.

 

„Wyprawa do dżungli” wyrasta na najważniejszy letni blockbuster tego roku. To świetna propozycja dla starszych i młodszych wielbicieli kina przygodowego. Jest zabawnie, zawadiacko, trochę strasznie i bardzo emocjonująco. Para buch, maczety w ruch – tajemnice Amazonki czekają na swoich odkrywców.