Opera

Gdy inne opery Belliniego uległy zapomnieniu i dopiero dziś są przywracane światowym scenom, „Norma” święciła nieprzerwane tryumfy.

Różne drogi prowadzą do operowego świata. Julie Taymor na początku lat 90. wyreżyserowała filmową wersję opery-oratorium „Król Edyp” Strawińskiego, wykorzystując wielkie ruchome lalki; producentem przedsięwzięcia był Peter Gelb, obecny dyrektor Met.

Brytyjczyk Thomas Adès jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych kompozytorów współczesnych, a jego kariera rozwija się w niezwykłym tempie, choć przez muzyczną awangardę bywa odrzucany jako zbytni tradycjonalista.

Libreciści Pucciniego i sam kompozytor precyzyjnie osadzili wydarzenia dziejące się w dziele w konkretnych miejscach w Rzymie i konkretnych dniach roku 1800. Może dlatego „Tosca”, jak żadna inna opera, opiera się inscenizatorom, którzy chcą uwspółcześniać dzieła przenosząc ich akcję w inny czas i miejsce.

Wśród ogromnej ilości dzieł Donizettiego – skomponował kilkadziesiąt oper! – paradoksalnie to nie wielkie romantyczne opery bel canto, ale mniejszych rozmiarów opery komiczne zyskały sobie stałe miejsce na światowych scenach.

Uboga hafciarka poznaje równie niemajętnego poetę i wybucha płomienne uczucie. Miłość ta musi strawić i unieszczęśliwić bohaterów, bo hafciarka dodatkowo chora jest na suchoty…

Miłość i zazdrość, zemsta i boskie znaki. Taka jest „Semiramida” – wielka opera poważna Gioachina Rossiniego.

To jedno z najlepszych dzieł scenicznych genialnego klasyka wiedeńskiego, a jednocześnie apoteoza opery komicznej. Problemem jest tylko to, że zakończenie „Cos fan tutte” nie należy do najzabawniejszych: ujawnia bowiem pewną istotną słabość głównych bohaterów – zdradę.

„Intryga i miłość” – tak brzmiał tytuł dramatu Schillera, na podstawie którego powstało libretto opery Verdiego. Trafniejszym byłoby może „trucizna i miłość” lub „fatalna intryga”. Zawikłana opowieść o miłości tyrolskiej dziewczyny do syna hrabiego i knowaniach zazdrosnego zalotnika Wurma jest jednak jedną z piękniejszych kart XIX-wiecznej opery i zbyt rzadko obecnie gości na scenach świata.

Ktoś policzył, że istnieje około 700 wersji historii o dziewczynie-sierocie gnębionej przez macochę i złe siostry. Do najpopularniejszych na gruncie europejskim należy oczywiście baśń Charlesa Perraulta z tomu „Bajki babci Gąski”. Na jej podstawie powstały późniejsze opracowania wątku dla dzieci, a także Kopciuszek baletowy do muzyki Prokofiewa i operowe, m.in. Rossiniego i Julesa Masseneta.