Opera

Nowy film wielokrotnie nagradzanej dokumentalistki Susan Froemke przedstawia niezwykły okres bogatej historii The Metropolitan Opera, a jednocześnie czas wielkich zmian w samym Nowym Jorku. Film wykorzystuje rzadko prezentowane materiały archiwalne, zdjęcia, wywiady i nagrania wyjątkowych wydarzeń i występów gwiazd na starej i nowej scenie Met.

Spektakl transmitowany po raz trzeci. Monumentalna opera Giuseppe Verdiego opowiadająca tragiczną historię miłości z czasów faraonów nie mogła liczyć na piękniejszą oprawę niż ta przygotowana w Met przez Sonję Frisell. Zgodnie z XIX-wieczną tradycją spektakl dosłownie ocieka złotem i skrzy się kolorami bogatych dekoracji. Całość zrealizowana jest z rozmachem godnym faraonów, zwłaszcza scena słynnego marszu tryumfalnego.

Biblijna opowieść o hebrajskim siłaczu Samsonie i filistyńskiej uwodzicielce Dalili inspirowała wielu twórców. Dzieło Camille’a Saint-Saënsa jest jej najbardziej znaną muzyczną interpretacją, a jednocześnie jedyną operą kompozytora, która regularnie pojawia się na scenach świata.

Opowieści związane z gorączką złota kojarzą się raczej z filmem niż operą. Tymczasem w 1910 roku Giacomo Puccini skomponował dzieło, którego akcja osadzona jest w Kalifornii właśnie w tym okresie. Minnie, właścicielka saloonu, szeryf Jack Rance i poszukiwany bandyta Ramerrez, ukrywający się jako Dick Johnson, to postaci dramatu, w którym pojawiają się wszystkie westernowe atrybuty: dziewczyna na pędzącym koniu, broń, krople krwi kapiące z sufitu oraz rozstrzygająca o życiu i śmierci partia pokera.

Coraz częściej libretta nowych oper inspirowane są wielkimi dziełami filmowymi. Tak jest też w przypadku „Marnie”, opery amerykańskiego kompozytora i aranżera Nica Muhly’ego. Treść opiera się na thrillerze Alfreda Hitchcocka z 1964 roku, inspirowanym z kolei powieścią Winstona Grahama.

Choć jej wenecka prapremiera w 1853 roku była jedną z bardziej spektakularnych porażek w historii opery, dziś „La traviata” cieszy się ogromną popularnością. Verdi starał się złagodzić w swym dziele wydźwięk oryginału (powieści „Dama kameliowa” Aleksandra Dumasa syna), ale publiczność nie była w stanie znieść widoku kurtyzany jako postaci pozytywnej na scenie operowej oraz tego, że akcja rozgrywa się współcześnie.

Kulisy teatru, intryga, miłość i postać historyczna wielkiej XVIII-wiecznej paryskiej aktorki Adrienne Lecouvreur to składniki idealnego libretta operowego. Gwiazda francuskiej sceny teatralnej rzeczywiście była nie tylko cenioną za naturalność i wdzięk aktorką, ale także kochanką marszałka Maurycego Saskiego, syna Augusta Mocnego.

Spektakl transmitowany po raz trzeci. Ognista Cyganka Carmen sama wybiera sobie kochanków, a jej uroda i temperament nie pozwalają żadnemu mężczyźnie przejść obok niej obojętnie. Oficer Don José pomaga jej uciec z aresztu i przeżywa chwile szczęścia u jej boku, choć przez to staje się dezerterem i bandytą. Gdy zostaje w końcu odrzucony przez niestałą w uczuciach Carmen, zabija ją.

Rubasznie rozkoszna, lekka i zabawna opera komiczna Gaetana Donizettiego jest niestety rzadko wykonywana. Kompozytor postawił wykonawcom tak wysokie wymagania, że tylko nieliczni śpiewacy są w stanie zaśpiewać rolę Tonia. Dlaczego? W swej arii trwającej zaledwie trzy minuty artysta musi zaśpiewać aż 9 wysokich dźwięków ‘c’.

Wystawienie opery Richarda Wagnera to zawsze wielkie wydarzenie. Nie tyle z powodu ogromu jego wielogodzinnych dzieł, co przede wszystkim trudności wykonawczych, jakie postawił przed artystami. To dlatego na światowych scenach nie goszczą one na co dzień, a specjalna kategoria śpiewaków wagnerowskich jest wprost rozchwytywana. „Walkiria” – drugie ogniwo tetralogii „Pierścień Nibelunga” – opowiada o spotkaniu rozdzielonych bliźniąt: Zygmunta i Zeglindy.

Długa droga wiodła od prawdziwego wydarzenia – skazania na śmierć karmelitanek z zakonu w Compiègne podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1789) – do prapremiery „Dialogów karmelitanek” w La Scali w 1957 roku. Najpierw ich losy opisała w powieści Gertrude von Le Fort. Potem historia zakonnic pojawiła się na scenie teatralnej w dramacie Georges’a Bernanosa. Sztuka przykuła uwagę Francisa Poulenca, który skomponował do niej intymną muzykę, nie wprowadzając prawie żadnych skrótów w tekście.