Strażnicy Galaktyki vol. 2

Znacie? To posłuchajcie.

„Strażnicy Galaktyki vol. 2” wciskają gaz do dechy i ani myślą zbaczać ze swojej kosmicznej ścieżki. Wracają gadające szopy i tańczące drzewa, wracają humor i emocje. No i najważniejsze - ekran ponownie aż iskrzy od niepodrabialnego klimatu wielkiej przygody.

Nikt nie wierzył w „Strażników Galaktyki” – reżyser kultowy tylko w kręgach filmowego dziwactwa, nieznana marka, zakręceni bohaterowie. Kilka zwiastunów później cały świat nucił już „Ugaczaka! Ugaczaka!”, a świetnie opinie po pierwszych pokazach i entuzjastyczne recenzje sprawiły, że z bandy nierozpoznawalnych wcześniej gości wyrosła jedna z najsilniejszych superekip Marvela. Minęło i trochę czasu i przekładamy kasetę – czas włączyć nowe przygody Star-Lorda i ekipy.

James Gunn od razu rzuca karty na stół i robi rozróbę. Świetna sekwencja początkowa oszałamia, zachwyca swoją pomysłowością i poczuciem humoru. Nie można z miejsca nie zakochać się w Małym Groocie, to po prostu niewykonalne. Mały „badylek” kradnie całe show swoją niewinną naturą i… zaciętą zawziętością. Ale reszta bandy też jest niczego sobie.

Peter „Star-Lord” Quill spoważniał wziąwszy na siebie obowiązki lidera grupy. Gamora wciąż bezwzględna, acz jej lodowate serce zaczyna topnieć. Drax dalej jest potężnym, szczerym aż do bólu, wrażliwym wojownikiem. A Rocket? Rocket to wciąż kosmiczny dupek tysiąclecia. Ale kochany z niego futrzak, tego odmówić mu nie można. Kontynuacja rozwija także postać Yondu, który dorabia się nareszcie znanego z komiksów imponującego irokeza. Uwielbiam Kapitana Amerykę i resztę, ale przy Strażnikach Galaktyki nasi poczciwi Avengersi są nieznośnie zwyczajni.

Nowi bohaterowie także błyszczą - nawet dosłownie. Tyczy się to szczególnie Suwerennych, rasę zmodyfikowanych genetycznie złotolicych ważniaków. Świetna jest też Mantis, humanoidalny owad odczytujący emocje. Wrażenie robi Ego, ojciec Petera. Po pierwsze jest to bardzo niejednoznaczna i potężna postać, której motywacje można rozumieć, ale trudno się z nimi zgodzić.  Po drugie wciela się w niego Kurt Russel, a w całej galaktyce wiadomo, że Kurt Russel jest czadowy.

Pierwsza część miała znamiona space-opery i przynajmniej mnie bezpośrednio kojarzyła się z "Gwiezdnymi wojnami". Grupa zupełnie niepasujących do siebie bohaterów jakimś cudem broni galaktyki przed nikczemnym mrocznym łotrem - kojarzycie klimat, prawda? "Strażnicy Galaktyki vol. 2" wydali mi się za to nad wyraz "komiksowi" i to w dobrym znaczeniu tego słowa. Fabuła jest prosta, ale efektywna, zaś poszczególne sekwencje kolorowe i pełne nieskrępowanej radości. Wrażenie robi finał, w którym za toną komputerowych efektów skrywają się najszczersze ludzkie emocje. Uwaga, można uronić łzę!

Pamiętacie czasy kaset magnetofonowych? Czasem nie chciało nam się ich przekładać i do znudzenia słuchaliśmy tylko pierwszej połowy. Potem mniej lub bardziej przypadkowo odkrywaliśmy, że na drugiej stronie także jest kupa dobrej muzyki i kontynuacja tego, co znaliśmy wcześniej. „Strażnicy Galaktyki vol. 2” to wciąż druga strona tej samej składanki, ale niech mnie diabli, jeśli się tego hałasu świetnie nie słucha.

Z Małym Grootem radośnie pląsał
Piotr Olczyk